Stichting Bevordering Wielersport  Zuid-Hollandse eilanden
  S.B.W.Z.
Laatste wijziging op 26-01-2000.                   Sterke 200 km verhalen
TWEEHONDERD KILOMETER WIND TEGEN

Deze zaterdag was het weer zover: de jaarlijkse 200 km tijdrit in de polders
bij Zuid-Beijerland stond weer op het programma. De weersomstandigheden in de
voorafgaande dagen waren niet al te best, maar voor zaterdag werd dro(o)g(er)
weer voorspeld. En gelukkig zaten ze er niet al te ver naast. De laatste
serieuze bui viel terwijl ik aan het ontbijt zat, zodat ik tegen half acht
gewoon droog naar de start kon rijden. Niet alle deelnemers waren zo gelukkig,
die waren net van huis gegaan toen de bui viel die ik vanaf de ontbijt
aanschouwde.

Dit jaar mocht de afstand geen probleem opleveren. Kilometers heb ik voldoende
gemaakt. In tegenstelling tot vorig jaar moest het einde dus 'makkelijk' te
halen zijn. Snelheid, daar zat dit keer het grote vraagteken. Vanaf begin juli
heb ik eigenlijk alleen nog maar op geaccidenteerd terrein gereden. Eerst twee
weken Alpen, en in de maand daarna eigenlijk te weinig op de fiets gezeten.
Alleen voor lange & heuvelachtige tochten, zoals Luik-Bastenaken-Luik. Alleen
in het voorafgaande weekend nog eens geprobeerd hard tegen de wind in te
rijden. Dat viel mee, maar om nou te zeggen dat de benen echt lekker
draaiden...

Meer dan twaalf deelnemers waren er niet [aan de fietsers onder de lezers: doe
er wat aan, doe volgend jaar ook mee! Zie voor meer info http://www.sbwz.nl]
Starten om de minuut, vanaf 8 uur. Weinig wind, zeker in vergelijking met de
voorgaande dagen. Al vrij snel kwam ik er achter dat de wind niet echt in een
gunstige hoek zat. De wind stond ongeveer haaks op de lange rechte stukken,
niet tegen, maar ook zeker geen wind mee. Alleen op een paar korte stukken
hadden we echt wind mee. De eerste paar rondjes (totaal waren er 17 rondjes te
gaan om op 200 km uit te komen) heb ik geprobeerd of er iets van snelheid uit
de benen te persen was. Na een kilometer of 40, 50 heb ik geconcludeerd dat het
er echt niet in zat. De doelstelling om een moeie tijd te realiseren heb ik
toen maar achter me gelaten, uitrijden werd het enige doel. Op een gegeven
moment (kort nadat er een licht buitje was gevallen) heb ik mezelf beloofd dat
ik - als ik het uit zou rijden - het nooit meer hoefde te doen. Dat heeft me
lange tijd op de fiets gehouden. Alles begint pijn te doen, maar je moet
verder. Eenmaal de 120, 130 km voorbij begint het einde al in zicht te komen:
het grootste deel zit er op. Bovendien kwam er af en toe een zonnetje om de
hoek kijken, dat fietst toch wat prettiger. Na 160 km is duidelijk dat het
einde gehaald gaat worden. Dan doet het er niet zoveel meer toe dat het harder
gaat waaien. Het maakte me bovendien allang niet meer uit hoe hard het ging.
Uiteindelijk komt in de boeken te staan dat ik er 6 uur, 55 minuten en 36
seconden over heb gedaan. Trager dan de voorgaande twee keer dat ik het einde
heb gehaald, terwijl de weersomstandigheden niet zo gek veel slechter waren.

Het hoeft dus niet meer! Vorig jaar het einde niet gehaald, wegens gebrek aan
kilometers (toen was de snelheid er wel). Dit keer voldoende kilometers, dus
het einde gehaald, maar geen snelheid. 200 km als tussendoortje, dat valt
tegen. Voortaan alleen nog maar starten als er voldoende rondjes Haarlemmermeer
onder de wielen zijn doorgegaan: daar komt het ongeveer op neer.

Terwijl ik dit zit te schrijven wordt op de radio een cd gedraaid die me weer
terugbrengt in italiaanse wielersferen. Zou dit een teken zijn om me die 200 km
in het vervolg helemaal te vergeten?

Edwin van Gameren

email         :  egameren@xs4all.nl
homepage: http://www.xs4all.nl/~egameren